Niet te vroeg juichen……, maar toch wel even dit!

Dat eerste was het advies van de zeer actieve, voorbeeldig professionele en vooral ook menselijke Nederlandse ambassadeur, die we hier in Mexico hebben, toen ik hem bedankte dat hij ons huizenprobleem vanwege de ‘Paso Expres’ Cuernavaca ter sprake had gebracht bij de gobernador (gouverneur) van onze deelstaat Morelos.

Ik vond het dan ook wat te vroeg om hierover al iets te vertellen aan allen die de afgelopen maanden zo trouw met onze ellendige spanningen hebben meegeleefd, maar toch wel even dit!

Om kort te gaan, de actie van de onze ambassadeur Dolf Hogewoning, leidde vrijwel meteen tot een uitnodiging voor een gesprek met de secretario de gobernacion (= ± minister van binnenlandse zaken) en dat leidde tot een topoverleg bij ons thuis, geleid door de Director General van het ministerie met de verantwoordelijke uitvoerder van het project en een directeur van de SCT, het ministerie onder wiens verantwoordelijkheid het project valt. Resultaat, een ferme toezegging dat we in een vervolg overleg op maandag 6 juli absolute duidelijkheid zullen krijgen. Tevens werden er harde richtlijnen gegeven hoe het uitvoerende ministerie en de door hen aangetrokken aannemer ons dienen te behandelen.

Zo terloops kwam ter sprake dat we op dit moment in ieder geval de mogelijkheid willen houden om grote stukken (huisraad en de grote schilderijen en kunstwerken) te kunnen blijven verplaatsen van het naast gelegen huis en atelier van Elizabeth’s zoon, die beeldend kunstenaar is, en ons eigen huis; dit omdat inmiddels de werkzaamheden van het ‘schoonmaken’ van de bermen was begonnen en dit natuurlijk eerst alleen maar onbegaanbare obstakels oplevert. Ok, daar zou rekening mee gehouden worden.

De volgende ochtend echter trilden we ons bed uit, toen buiten voor de deur grote graafmachines aan het werk gingen. Dat was toch in strijd met wat daags tevoren was afgesproken en Elizabeth snelde naar beneden, de deur uit en sprak, als voor niemand bang en op de manier zoals velen haar inmiddels kennen, de niets vermoedende werkers aan. Die maakten eerst nog wat grappen maar begrepen al snel dat deze menselijke bulldozer het zou winnen van hun machtige graafmachine. Slechts een paar telefoontjes van de voorman waren voldoende om de tijdelijk gestopte werkzaamheden niet meer te doen hervatten die dag.

                

Elizabeth doet de graaf- en bulldozer werkzaamheden stoppen en positioneert zich zodanig dat ze ook niet opnieuw kunnen beginnen.

Intussen maakte de smartfoon van Elizabeth ook ‘overuren’ door niet alleen de secretario de gobierno te bellen, maar ook de leider van het getroffen bewoners van het meer zuidelijk gelegen dorp Acapatzingo, die vervolgens de gehele lokale pers alarmeerde. En even later kwam hij met een busje aanrijden vol met eveneens daar in de problemen geraakte huiseigenaren, niet lang daarna gevolgd door de auto’s van diverse journalisten, lokale tv en fotografen.

  

  

Het werd een enorme drukte voor onze huizen, terwijl het snelweg-verkeer daarnaast gewoon bleef doorrazen. Elizabeth was in haar element om haar verhaal te vertellen in geuren en kleuren met hier en daar een niet vermijden overdrijving. Gelukkig had ik haar tevoren nog een op het harte gedrukt: “Wij zijn absoluut niet tegen het project als zodanig, maar willen correcte informatie, een helder en haalbaar tijdspad en een compensatie die het ons mogelijk maakt op een normale manier verder te leven.”

Elizabeth had echter meer in haar hoofd, dat haar gisteren nog beloftes waren gedaan, die al de dag daarna letterlijk ‘onderuit werden gegraven’ en meende ‘alles uit de kast te moeten halen’ om haar huizen en haar toekomst te kunnen redden.

Nog nahijgend van alle gesprekken met reporters en poses voor de fotografen, kwamen twee uur later de in allerijl weer verzamelde top onder leiding van de directeur generaal van de secretario de gobierno langs. Sussende woorden, misverstanden, het werk was namelijk van een onderaannemer die nog niet van de detail-afspraken had gehoord. Een beetje excuses van ons en opnieuw werd bevestigd dat we op maandag 6 juli helemaal naar onze wens zouden worden geïnformeerd.

Maar goed, vandaag de kranten, het nieuws op internet en een telefonische uitnodiging van een lokaal radiostation aan Elizabeth voor een interview. Ongelofelijk wat de journalistiek van sommige uitspraken maakt en verwarring weet te scheppen over de plek waar we wonen, de geschiedenis van het huis, de plannen voor de toekomst en alle mensen van naam die op de hoogte zijn van ons probleem en desgevraagd bemiddelend voor ons zullen optreden. Dat de Nederlandse ambassadeur de gouverneur van Morelos heeft aangesproken, dat Elizabeth getrouwd is met een Nederlander, die toevallig zoals zij maar blijft zeggen ‘caballero de la Reina de Hollanda’ is, zou volgens een journalist wel eens kunnen leiden tot een bemiddeling van koningin Maxima persoonlijk en verdere internationale instituties! Dat zelfs het Nederlandse Koningshuis als steun ingeroepen zou kunnen worden klinkt natuurlijk belachelijk, maar  in Mexico ………

Misschien komt het ook door deze foto, genomen op het feest van de Nederlandse Vereniging Mexico ter gelegenheid van Koningsdag.

Voor wie Spaans kan lezen en echt ‘diep wil gaan ga ik een apart ‘foto-album’ maken met krantenartikelen, nog wat foto’s en internet-nieuws waarmee duidelijk wordt hoe Elizabeth als een ‘leeuwin’ haar erfgoed verdedigt en de plek waar ik samen met haar woon.

Volg deze  link!